PİNK FLOYD BALESİ

PİNK FLOYD BALESİ
16:36 28 Kasım 2010

La Scala Tiyatrosu ve Bale Topluluğu’nun sahneye koyduğu Pink Floyd balesi, 13 şarkıdan oluşan Pink Floyd klasikleri seçkisiyle ve beyazlar içindeki balet ve balerinlerin danslarıyla, bizleri farklı bir atmosfere götürdü. Koreografi gayet başarılıydı. Bale uzmanı değilim. Yüzlerce bale gösterisi de izlemedim. Modern bale derseniz, ona nispeten daha yakınım. Yine de ben bu gösteriyi genel bale standardları içerisinde değil, bağımsız ve kendine özgü bir gösteri olarak değerlendirdim. Müziklerin gücü ve teatralliği, film müziği havası taşıyan Hitchcockvari ürpertici etkisi zaten başarının yüzde altmışını garantiliyordu. Geri kalan yüzde kırk derseniz; balet ve balerinler, koreograf, şarkıların hakkını vermişti. Kıyafetler ve dekor sadeydi. Bu sadeliğe rağmen müzikal akışı tamamlayacak seri hareketler ve uyumlu danslar, gereğinden fazla kıvrak olmayan ruh, rock müziğe uymuştu. Another Brick in The Wall (Duvardaki Diğer Tuğla) şarkısının olmayışına şahsen sevindim çünkü artık o şarkıya çok fazla aşina olmanın getirdiği bir bıkkınlık vardı.
Işıklandırma da gayet başarılıydı. Bazen kostümlerde bir farklılık aradı gözlerim. Yine de sadeliğinde bir zarafet vardı gösterinin.Beğenip beğenmemek çok serbest ve göreceli, fikirler bol. Önyargı ile beğenmek veya önyargı ile beğenmemek mümkün ama gözleri ve algıyı beklentisizce açtığınızda daha fazla keyif alabiliyorsunuz alanınızın çok içinde olmayan bir daldan. Görsel ve işitsel sanatlar da birbirinden çok uzak değil. Epey yakın bile diyebiliriz.
Kendi içimizdeki sinsi duvarları yıkmak ve bizi sıkan varoluşsal dertlerden bir süreliğine de olsa uzaklaşmak için sanatın her türlüsüne imdat çıkışı gibi bakabiliriz. Çok sıkıntılı anlarımda hiçbir yere gitmek istemem. 25 Kasım perşembe akşamı hiç yerimden kıpırdayacak gücüm yok gibiydi. İçim daralıyordu. Beri yandan kendimi evden dışarı atasım vardı. “Böyle bir gösteriyi kaçırma” diyordum kendime. Evden kendimi dışarı attım, Borusan’ı protesto eden epey öfkeli çevreci grubun arasından biraz anksiyete ile geçtim ve Kongre Sarayı’na ulaştım. İyi de etmişim, değdi. Üstelik süre olarak da bir buçuk saat gayet tadında idi. Çok uzun süren show’lar çoğunlukla insanı biraz sıkar. Oysa tadı damağında kalmalı insanın diye düşünürüm hep. Süresi bana gayet makul geldi.
Kısaca bu gösterinin tarihine bakarsak:
60’lı yılların sonunda, küçük bir kızın elindeki plâğı heyecanla babasına götürmesiyle başlayan hikâye, yıllarca kapalı gişe oynayacak bir bale gösterisiyle son buldu. Büyük bir Pink Floyd hayranı olan küçük kızının önerisi üzerine, Roland Petit, ‘Hey You’, ‘Is There Anybody Out There?’, ‘Money’ gibi rock klâsiklerini, solo, düet ve grup danslarına uyarlayarak, eşsiz bir gösteriye imza attı. Kurguladığı baleyi gruba tanıtmak amacıyla İngiltere’ye doğru gemiyle yola çıkan Petit, bir konser sonrasında onlara ulaştı ve projesini anlattı. Pink Floyd’un büyük memnuniyetle kabul ettiği proje, grup üyelerinin kendi önerileri üzerine 1972 yılında Fransa’nın Marsilya kentinde ilk kez, Pink Floyd’un canlı performansıyla seyircilere sunuldu. Her gösteride giderek daha fazla talep alan ‘Pink Floyd Balesi’, prömiyerin başarısını, efsanevî grubun canlı sahnesine bağlayanları mahcup ederek, uluslararası bir gösteri olma unvanını da kazandı. Grubun 13 şarkısını modern ama derinlerinde klâsik tekniklere sahip olan dans hareketleriyle bütünleştiren Petit’nin, 1972’den bu yana genişlettiği eser, La Scala Tiyatrosu Bale Topluluğu tarafından, şimdiye kadarki en uzun hali olan 90 dakikalık bir performansla sergileniyor.

Bu bilgiler ve izlenimler ışığında, gidenlere tebrikler, kaçıranlaraysa bir dahaki sefere kesin gidin demek istiyorum.

Ece Dorsay
ecedorsay@yahoo.com