edorsay: Morrissey’in sesi ile Bulunan Şifa

Morrissey’in sesi ile Bulunan Şifa

22 Temmuz Pazar 2012 BirGun Pazar eki

Morrissey, kendine özgü hareketleri, ses tonu ve doğal tavırlarıyla yine büyüledi. Sadece beni değil, tüm seyirciyi büyülediği çok barizdi. 19 Temmuz 2012 Perşembe, Cemil Topuzlu Açık hava Tiyatrosu… Büyülü bir yaz yaşattırdı bu mekan bize. Sezen Aksu konserlerini kaçırdım ama 5 Eylül’e biletimi aldım. Antony Hegarty, Morrissey, Sezen Aksu, Açıkhava’yı aynı haftalar içinde aşka boğdular. Altıncı sırada olduğumu görünce mutluluktan havalara uçtum. Sahneye daha yakın olamazdık. En öndekiler, sahne yüksekliğinden dolayı sıkıntı çektiler. Benim yerim, olabilecek en makul yerdi. Moz, beyaz gömleği ve kotuyla gayet sade hatta sıradan giyinmişti ama bu sadeliği, kalpten gelen tavrıyla çok güzel taşıyor. Konser başlamadan önce, ön grup olarak çıkan Kristeen Young, tek başına, klavyesiyle, retro 80 sound’u ile ilginçti ama punk saçları ve çığlıkları, Tori Amos ve Bjork sularında gezmek isteyen halleri dahi, pek olmamış Serpil Çakmaklı saçlarını kurtaramadı.

There is a Light that never goes out’u çalmadı ama Meat is Murder’dan sonra aniden gelen Let me Kiss you ile sevindirdi. Meat is Murder’daki çarpıcı ve yürek yakan, işkence çektirilerek öldürülen hayvanların görüntüsüne dalmıştık ki , Let me Kiss you’ya birden geçiş yapmak zor geldi. Yüreğime en fazla çarptığı parça ise “I know it’s over” oldu. Bu şarkının performansı, cidden sarstı. İlk kez, Jeff Buckley’in konser DVD’sinde Hallelujah’ın nakarat arasında Jeff ‘in yorumuyla tanımıştım bu şarkıyı.

Mikrofonu seyircilere uzatan Morrissey, pek tatmin edici cümleler duyamadı bence. “Benimle evlen” veya “ seni seviyorum” tarzı klişe laflara Moz’un cevabı : “Çok duygulandım” diyerek parodi yapmak oldu. “Adamın dibisin” diye bağıran kişi belki biraz daha ilginçti. Güldürerek düşündüren cinsten, güzel bir yorumdu bence. Komik gelse de kulağa… Müthiş bir orkestrası olduğunu hep söyledim. Sıradan bir rock grubu gibi değiller. Acayip gitar sound’ları, sound-track gibi tınlıyor ve U2 gibi bizi efekte boğmadıkları halde. Gitaristi, kadın kılığında çıktı bu sefer sahneye. Kimisi, transeksüel zannetti kendisini. Cinsiyet klişeleriyle, şablonlarıyla, onları ters yüz ederek dalga geçmeleri hoştu.

Egoistokur.com sitesi için, Efkar Karması listeme seçtiğim “I know it’s over” ı söylemesi manidardı zaten. Göz yaşlarıma hakim ol(a)madım. Şifa gibiydi Moz’un sesi ve nefesi. “

“I am throwin my arms around Paris” i söylerken, kalbimde kelebekler uçuştu. I have Forgiven Jesus performansı beklerdik ama olmadı. Bu şarkının yokluğunu gerçekten hissettim. Irish Blood, English Heart da eksik kaldı. You Have Killed Me, çalmasını , söylemesini çok istediğim şarkısıydı ve söyledi. Peyote’de, Moz Tribute gecesinde bu şarkıyı yorumlamıştım.

First of the gang to die ve bigmouth strikes again de güzel olabilirdi ama çok da dert etmedim.

Hangi şarkıyı söylerse söylesin, Morrissey’in insan ruhuna şifa gibi gelen bir ses rengi, tavrı ve aura’sı var. Melankolinin dibine de vurdursa, bunu çok kontrollü yapıyor sanki. Umutsuz bir ağrıdan çok, hayatın sillesini kabullenmiş bir barışıklık hali geliyor üzerime.

Dünyaya ve düzene baki olan öfkesi dahi, insanı daha yaratıcı olmaya itiyor sanki.

Angaje edici bir duruşu var. Üzerine atılan Anti-Royal kartını yüzüne yapıştırdı. Çok manidardı. Kraliyet ailesini, korkusuzca eleştiren bir sanatçıya yakıştı o kart. Türk basınına verdiği röportajda : “Sizler de beni kurtardınız” cümlesi kalbime kazındı. Müziğin kurtarıcı gücünü, bu konserde tekrar hissettim. 2006’da , üniversitede son finalime girdiğim günün akşamı Efes Pilsen One Love festivalinde Morrissey’i izlemiştim. Kafamda, kendisiyle ilgili sorular devam ederken, birdenbire “This is British Zeki Müren” demişti seyirciye. “Siz bir sanat eserisiniz”de demişti bizlere. Zarafet bu olsa gerekti. 2011’de Efes One Love’da Let me kiss you şarkısını yorumlamıştım sahnede, binlerce kişiye. Bu konsere gitmeden, şarkının en can alıcı cümlesi : “ Beğendiğin birini hayal et ve seni öpmeme izin ver” i yazdım twitter’a ve kaç kişi bunu diyebilir ki yazdım. Konserde, o cümleyi söylerken gömleğini çıkardı J Seyirciye fırlattı. Türk bayraklarına torpil geçmesi bana hiç yapmacık gelmedi, aksine seyircisine olan sevgi ve saygısını gösterdi. Kısacası, bu konseri izlemek için en konforlu yerdeydik ve gitmeye fazlasıyla değdiği şüphe götürmez. Bir efsaneyi ikinci kez izlemenin kıvancını yaşıyorum. 29 Ekim 2011’de, Açık Radyo’da ilk programımı da The Smiths’e ayırmıştım. Geçen hafta da sadece Moz çaldım radyoda. Peyote’de seneler evvel (sanırım 2008 filan) The Smiths gecesinde çalmak da muhteşemdi. Arka perdede the Smiths klipleri dönüyordu. Eveyday is Like Sunday, Let me Kiss you ve You Have Killed me yi çalmıştım ki konserde de hepsini çalması manidar oldu. Seni seviyorum Morrissey… Neden mi? Çünkü hayatın en hazin gerçeklerini, senin kadar huzurlu bir sesle söyleyen kimseyi tanımıyorum.

Kabaca, playlist’i buraya yaziyorum, eksik veya hata olabilir :

Intro

1. How Soon Is Now?

(The Smiths song)

2. Everyday Is Like Sunday

3. You're The One For Me, Fatty

4. You Have Killed Me

5. I Know It's Over

(The Smiths song)

6. Alma Matters

7. Black Cloud

8. Ouija Board, Ouija Board